Vorige week even. In gedachten dan… Op weg van het Deventer station naar het huis van mijn ouders liep ik langs een dependance van mijn oude school. Ik herinnerde me – met lichte huivering – die jaren krampachtig ‘geploeter’ om vooral maar niet af te hoeven stromen van vwo naar havo. Ploeteren op mijn manier dan… Want werkelijk álles wat zich buiten het schoolgebouw afspeelde, was interessanter dan de lessen die ik moest volgen om uit de rode cijfers te komen. Ik paste niet echt in het keurslijf van het schoolsysteem. Concentratie? Wat is dat? Ook wist ik domweg niet hoe ik praktisch moest leren.
Dat gold overigens niet voor het vak Nederlands. Zonder ook maar enig moment afgeleid, stopte ik mijn creatieve energie in de verhalen die ik moest schrijven, de boeken en poëzie die ik voor mijn lijst las en de verslagen die ik hiervoor maakte. Zelfs spreekbeurten en voordrachten schuwde ik niet. Als één van de weinigen docenten, schonk de leraar Nederlands me vertrouwen. Misschien wel als enige begreep hij waarom mijn blik regelmatig van het schoolbord afdwaalde naar buiten. Hij gaf mij het gevoel dat ik mocht zijn wie ik ben. Welke weg ik ook bewandelde, ik vanzelf terecht zou komen op een plek die mij past.
Afgelopen jaar dacht ik een paar keer aan hem terug. Op de momenten dat ik me realiseerde dat ik na jaren geploeter (op mijn manier dan…) nu inderdaad mijn eigen pad bewandel. Ook op het moment dat ik langs mijn oude schoolgebouw liep, dacht ik aan de lessen Nederlands van toen. Het is waar. Mijn docent kreeg gelijk. Via omwegen heb ik mijn plek bereikt. Doe ik wat ik leuk vind en waar ik goed in ben. Ondanks hard werken, is van ploeteren geen sprake meer. Dit keurslijf is namelijk mijn keurslijf. Deze jas past.